ไมโคแบคทีเรียม ทูเบอร์คูโลซิส กรดนิวคลีอิกและไรแฟมพิซิน (RIF) ความต้านทาน (INH)

Mycobacterium tuberculosis หรือเรียกสั้นๆ ว่า Tubercle bacillus (TB) เป็นแบคทีเรียก่อโรคที่ทำให้เกิดวัณโรค และในปัจจุบันยาต้านวัณโรคกลุ่มแรกที่ใช้กันทั่วไป ได้แก่ ไอโซไนอะซิด ริแฟมพิซิน และเอทัมบูทอล เป็นต้น^[1]อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการใช้ยาต้านวัณโรคอย่างไม่ถูกต้องและลักษณะโครงสร้างผนังเซลล์ของเชื้อไมโคแบคทีเรียมทูเบอร์คูโลซิสเอง เชื้อไมโคแบคทีเรียมทูเบอร์คูโลซิสจึงพัฒนาความต้านทานต่อยาต้านวัณโรค และรูปแบบที่อันตรายเป็นพิเศษคือวัณโรคดื้อยาหลายขนาน (MDR-TB) ซึ่งดื้อต่อยาสองชนิดที่พบบ่อยและมีประสิทธิภาพมากที่สุด คือ ริแฟมพิซินและไอโซไนอะซิด^[2].

ปัญหาการดื้อยาสำหรับวัณโรคมีอยู่ในทุกประเทศที่ WHO สำรวจ เพื่อให้สามารถวางแผนการรักษาผู้ป่วยวัณโรคได้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้น จึงจำเป็นต้องตรวจหาการดื้อยาต้านวัณโรค โดยเฉพาะการดื้อยาไรแฟมพิซิน ซึ่งได้กลายเป็นขั้นตอนการวินิจฉัยที่ WHO แนะนำในการรักษาวัณโรค^[3]แม้ว่าการค้นพบการดื้อยาไรแฟมพิซินจะเทียบเท่ากับการค้นพบวัณโรคดื้อยาหลายขนาน (MDR-TB) แต่การตรวจพบการดื้อยาไรแฟมพิซินเพียงอย่างเดียวกลับไม่คำนึงถึงผู้ป่วยที่มีภาวะดื้อยา INH เพียงอย่างเดียว (หมายถึงการดื้อยาไอโซไนอะซิดแต่ไวต่อไรแฟมพิซิน) และไรแฟมพิซินเพียงอย่างเดียว (ไวต่อไอโซไนอะซิดแต่ดื้อยาไรแฟมพิซิน) ซึ่งอาจทำให้ผู้ป่วยต้องได้รับการรักษาเบื้องต้นที่ไม่สมเหตุสมผล ดังนั้น การทดสอบการดื้อยาไอโซไนอะซิดและไรแฟมพิซินจึงเป็นข้อกำหนดขั้นต่ำที่จำเป็นในโครงการควบคุมวัณโรคดื้อยาทุกโครงการ^[4].